Gaasbeek, 13 februari 2050

Gaasbeek, 13 februari 2050

Liefste Katrien, Zo vaak herinner ik me die lange uren op kantoor, omringd door lege zakjes chips, chocoladerepen - kleine porties troost - giechelend om wie we waren en wat we deden. En als we tegen valavond aan fluisterden, 'Dit is het moment!', onze computers afsloten, onze ogen bijkleurden, een drupje parfum in onze halzen sproeiden en arm in arm naar de cinema liepen, dan werd onze spraakwaterval pas gesmoord wanneer de film op dreef kwam en onze naïeve zielen met grote gulzigheid opslorpte. Op een van die avonden, weet je nog, stelde je voor dat wij, wanneer al onze liefdes zijn heengegaan en we eenzaam thuis zitten te kniezen, onze oude dagen zouden organiseren in hetzelfde rusthuis. Hier zit ik, in het gezelschap van een robot die als een vriend tegen me praat, met een zoetgevooisde mannenstem die ik zelf kan aanpassen. Ik zou hem zelfs jouw timbre kunnen geven, als je hem eventjes zou willen trainen. Anderen gamen een hele dag met die robot. Ze laten kreetjes wanneer ze een kilowatt elektriciteit hebben opgewekt, of weer een stuk land van zee hebben teruggewonnen. En als het spel over is, vallen hun oogleden dicht. Ik heb die spelkracht niet meer, maar mijn lippen lopen nog over van woorden als ik aan jou denk. Liefste Katrien, ik zit voor een raam dat uitgeeft op een miezerige herfsttuin. De bomen zijn leeg, op dat ene blad na, dat het hardnekkig volhoudt in de strakke wind. Vooraleer dat blad van de eik is gerukt, wil ik je aan je voorstel herinneren. Dit is een luxe-rusthuis, gerund door boeddhisten voor wie de dood slechts een overgang betekent. Dag in dag uit zouden we samen koffie kunnen drinken en, onder het mom van een spelletje Scrabble, herinneringen ophalen aan onze bazen, de stad, onze collega's, die verwoestende liefdes die nooit wilden wat wij wilden. Jij zou Radio 2 opzetten en ik zou mopperen, want die radio is toch zo regionaal. En al onze zorgen zouden weer mogen bestaan. Een gebroken hak, een printer die het niet meer doet, een verkoper die ons heeft opgelicht, een mens die haar beloftes niet is nagekomen, ze zouden nu ingegroeide teennagels worden, pijnlijke darmen, slapeloosheid. Maar het zou geen verschil maken, toch? Ik vraag je dus, met deze Valentijn, lieve vriendin, of je het zou zinnen om hier te komen wonen. Please, beslis snel, de koffie staat al klaar! Zonder melk, zonder suiker. Liefs, Anja